Beagle

Charakterystyka rasy

Beagle

Jest wśród ludzi zrozumienie
Na to beaglowe zakręcenie.
Setki lat selekcja Beagli trwała
I przymiotów Beagli lista jest niemała.

Beagle Beagle są też modne,
Co ważniejsze Beagle bardzo są łagodne.
Beagle Beagle to pięknoty - eleganckie, dumne,
Są też Beagle towarzyskie, zabawne i rozumne.
Beagle Beagle - zawadiaki i huncwoty
Ciągle jednak łase na pieszczoty.

Beagle to myśliwski piesek gończy,
Beagle węch ma super i jest rączy.
Też i w kniei Beagli sfora,
by ucieszyć pana swego venatora.
Gdy przecherę lisa Beagle ścigają
Po beaglowsku pięknie grają.

Może tego też nie wiecie,
Że to tak w „myśliwskim świecie”,
Psy przy domu szczekają,
Ale w kniei - pięknie grają.

BEAGLE

Rasa ta jest jedną z najbardziej popularnych ras po obu stronach Atlantyku, jednak historia jej powstania nie jest dokładnie znana. Wiadomo, że od dawien dawna w Anglii, a szczególnie w Walii, małe psy podobne do Beagli używane były do polowań na zające. Pierwotny typ przybył najprawdopodobniej z Celtami, a potem przypuszcza się, że w wyniku krzyżowań powstała dzisiejsza rasa.

W kynologii istnieją jednak spekulacje na temat powstania wielu ras. Przykładowo, starożytni Egipcjanie byli wykwalifikowanymi hodowcami wielu zwierząt dziś uważanych za całkowicie dzikie. Podczas gdy w Europie w czasie Neolitu ludzie używali kamiennych toporków, Egipcjanie i Sumerowie hodowali już kilka „typów” psów myśliwskich (głównie chartów). Zresztą do dziś w tym rejonie świata charty, traktowane jako klejnot i duma właściciela, mogą jako jedyne psy towarzyszyć swemu panu przy posiłku. Wiele z tych ras już dziś nie istnieje. Zawsze tworzone były bowiem pod konkretne potrzeby, a w przypadku ich zmiany, zmieniały się też rasy psów.

Wracając do Beagli - psy te hodowane były już w psiarni króla Henryka VII. Za czasów Henryka VIII i jego córki Elżbiety I zdarzały się osobniki szorstkowłose. Co ciekawe, były one bardzo małe i ponoć mieściły się w kieszeni. Zarówno królowa Elżbieta I jak i królowa Wiktoria miały sfory miniaturowych psów gończych tzw. pocket Beagle’s, o wzroście nie przekraczającym 25 cm, skutecznie polujących. Przewożone były na koniach w koszach przy siodle po 10-12 par. Małe, „kieszonkowe” Beagle podobno do dzisiaj jeszcze pojawiają się w niektórych miotach.

Beagle, z uwagi na swój łagodny charakter, odporność, łatwość adaptacji do życia w gromadzie (przez lata selekcji hodowlanej osobniki agresywne nie były dalej rozmnażane) mogą być polecane każdemu, nawet początkującemu hodowcy. Nie są to psy konfliktowe. Są łagodne, odporne na choroby, wesołe, odrobinkę wścibskie i mają nienasycony apetyt. Ich szata nie wymaga szczególnej pielęgnacji.

Rasa ta, jest tak popularna, że w języku angielskim utworzono nowy czasownik – otóż mówi się o entuzjastach tej rasy, że „beaglują”.

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 161
BEAGLE

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewnwe.
Sekcja 1.3. - Małe psy gończe
Podlega próbom pracy.

WYGLĄD OGÓLNY:
Mocny, krępej budowy, średniej wielkości pies gończy.
Raczej szlachetny niż ociężały.

ZACHOWANIE, CHARAKTER:
Wesoły odważny, energiczny i zdecydowany. Czujny i inteligentny. Ruchliwy i sympatyczny. Jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głównie zajęcy. Temperament zrównoważony - nie agresywny ani bojaźliwy.

GŁOWA:
Średniej długości, mocna ale nie ciężka, zgrabnie uformowana, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd.
Mózgoczaszka:
Lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym.
Stop: wyraźnie zaznaczony, najlepiej gdy znajduje się w połowie długości głowy.
Trzewioczaszka:
Nos:szeroki, pożądany czarny ale u jasno umaszczonych psów może być jasniejszy. Nozdrza szerokie.
Kufa: niespiczasta.
Wargi: umiarkowanie obwisłe.
Uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Siekacze ustawione pionowo.
Oczy: ciemnobrązowe lub orzechowe, dość duże, nie osadzone głęboko, ani wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym i miłym wyrazie.
Uszy: długie, z zaokrąglonymi końcami, osadzone nisko, sięgające w pozycji wyciągniętej prawie końca nosa, cienkie i zwisające wdzięcznie blisko policzków.

SZYJA:
Dostatecznie długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko wygięta z niewielkim podgardlem.

TUŁÓW:
Grzbiet: prosty i poziomy. Lędźwie krótkie, mocne i elastyczne, proporcjonalne.
Klatka piersiowa: głęboka, sięga poniżej łokci.
Żebra: dobrze wysklepione i zachdzące daleko do tyłu.
Brzuch: niezbyt podkasany.

OGON:
Mocny, średniej długośći. Osadzony wysoko, noszony wesoło, nie zakręcony ponad grzbietem ani pochylony już od nasady ku przodowi. Dobrze porośnięty włosem, szczególnie po spodniej stronie.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, pionowe, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione, o okrągłych kościach (w przekroju poprzecznym) na całej swej długości. Łopatki dobrze kątowane, nie przeładowane.
Łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające, powinny znajdować się w połowie wysokości psa mierzonej w kłębie.
Śródręcza krótkie.
Kończyny tylne:
Uda muskularne.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Łapy silne, palce zwarte o mocnych poduszkach i krótkich pazurach. Zajęcza łapa jest wadą.

CHODY:
Pewne, bez tendencji do kołysania się. Grzbiet w ruchu pozostaje prosty. Swobodny, długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia. Kończyny przednie poruszją się idealnie do przodu, nie mogą krzyżować się ani być wyrzucane na boki. Kończyny tylne dają silne odbicie, nie mogą być wąsko stawiane.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos krótki i gęsty, odporny na zmiany pogody.

UMASZCZENIE: dopuszczalny każdy kolor psa gończego poza wątrobianym, koniuszek ogona biały.

WZROST:
Wysokość w kłębie (pożądana): minimalna 33 cm., maksymalna 40 cm.

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym