Münstelander

Charakterystyka rasy

Rasa Mały Munsterlander pochodzi z początku XX wieku a więc jest to rasa dosyć młoda. Została wyhodowana w Niemczech, w okręgu Munster, z myślą o myśliwych mieszkających w dużych miastach. Jest to najmniejszy wyżeł , którego uzyskano z krzyżowań długowłosego wyżła niemieckiego ze spanielami. Podobnie jak wszystkie inne wyżły w typie spaniela, pochodzą one od tzw. Habichthundów, czyli psów, które w okresie średniowiecza używane były do polowania z ptakami łowczymi, najpierw z jastrzębiami, potem z sokołami. Były bardzo zróżnicowane eksterierowo, ale większość z nich była niezbyt wielkimi, długowłosymi psami, które dobrze przeszukiwały pole i potrafiły aportować. W okresie późniejszym miewały różne nazwy, ale najczęściej zwano je Wachtelhundami albo Spionami(szpiegami) czyli psami na przepiórki - nazwa ta wzięła się od dokładnego przeszukiwania terenu czyli buszówki.

Jak zaleca Jan Ostroróg, na polskie warunki „ pies powinien być odziany co by nie trza mu kożucha” – i tak jest z Małymi Munsterlanderami. Wielokrotnie zimą widziałem krótkowłose psy (szczególnie te z cieńszą warstwą tłuszczu) straszliwie marznące na mrozie.
Okrywa Munsterlanderów jest w sam raz na polską aurę. W czasie lata zrzucają nieco włosa, dzięki temu jest im chłodniej. Dlatego w terenie, tak zimą jak i latem są wytrzymałe i na mróz i na zmęczenie.

Mały Munsterlander ułożony łagodnymi metodami i przywiązany do swojego pana, jest niezrównanym psem wszechstronnym, potrafiącym wykazać własną inwencję, nie działając w sposób automatyczny, jakby zaprogramowany. Daje sobą kierować w terenie niemal telepatycznie – wzajemne zrozumienie to wielka radość dla hodowcy i właściciela. Cechuje go dozgonna wierność i ufność - jeśli pana nie ma w domu nawet przez chwilę, jego powrót oznajmiają z entuzjazmem swoim "burczeniem". Mały Munsterlander jest inteligentny i chętny do nauki, pełen temperamentu i zrównoważony, ze stabilnym usposobieniem i przyjacielskim stosunkiem do ludzi i zwierząt.

Małe Munsterlandery to rasa „miękka” – łagodna i uległa, nie agresywna, jednak w razie potrzeby stanie w obronie swojego pana. Są terytorialne, co oznacza że będą bronić i pilnować domostwa (kilka razy wygoniły złodziei z terenu). Dobrze zsocjalizowane i następnie wyszkolone są wszechstronne na tyle, że jak wcześniej wspomniałem - można się z nimi doskonale porozumieć bez konieczności wydawania twardych rozkazów.

Wiele ze szczeniąt Ary trafiło do rąk bardzo wykształconych osób, w tym wielu profesorów – w tym środowisku rasa ta jest dosyć popularna, właśnie ze względu na jej wrodzoną inteligencję. Coś w tym jest, że niemal 100% właścicieli Munsterlanderów twierdzi, że następnym ich psem będzie również Munsterlander.

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 102
MAŁY MÜNSTERLÄNDER (Kleiner Münsterländer)

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: wyżeł.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Bardzo szlachetny, prezentujący dużo elegancji i mocy.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: sucha, lekko wypukła.
Stop: mało wyraźny, mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: brązowy, jasne plamki na nosie są niedozwolone.
Kufa: mocna, długa, grzbiet nosa prosty.
Fafle: krótkie, dobrze przylegające.
Oczy: najlepiej ciemnobrązowe, powieki ściśle przylegające do gałki ocznej.
Uszy: szerokie, wysoko osadzone, od dołu zaokrąglone, nie za długie, sięgające najwyżej do końca fafli.
Szyja: średniej długości, lekko wygięta, kark muskularny.

TUŁÓW:
Grzbiet: mocny, średniej długości.
Zad: szeroki, mocny.
Klatka piersiowa: głęboka i przestrzenna.
Linia brzucha: lekko podciągnięta.

OGON:
Średniej długości, z długą chorągwią, noszony prosto, na jednej trzeciej części od końca może być delikatnie zakrzywiony do góry.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: proste, sprężyste.
Kończyny tylne: dobrze kątowane.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: dobrze przylegająca, naprężona.
Sierść: skromna, gęsta, średniej długości i mało falowana, mocno przylegająca.
Umaszczenie: biało-brązowe, brązowej pleśni, znaczenia na kufie i oczach dozwolone.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 52 - 56 cm, suki: 50 - 54 cm
Tolerancja: +/- 2 cm.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
- Entropium, ektropium, rybie oko.
- Uszy z krótką sierścią i gładkie.
- Beczkowata klatka piersiowa.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.