Welsh Terrier

Charakterystyka rasy

Terier Walijski jest najprawdopodobniej najbliższym i najbardziej bezpośrednim potomkiem czarnego, podpalanego, szorstkowłosego teriera z północnej Anglii – który jest przodkiem wielu spośród współczesnych terierów. Walijczyk ma bardziej wydłużoną głowę i dłuższe nogi.

Do 1888 roku wszystkie te teriery wystawiano razem. Przykładem może być pies Dick Turbin, który przez trzy lata zdobywał nagrody dla obu ras. Trwał spór o to, czy uznać rasę jako angielską czy walijską. Ostatecznie jednak zwyciężył upór Walijczyków, do uznania tej rasy jako walijskiej, a nie angielskiej.

Welsh terriery, znane z łagodnego charakteru i posłuszeństwa, używane były do polowań na szczury i borsuki, natomiast razem z wielkimi Otterhoundami, na wydry. Prawdopodobnie pierwszą tego rodzaju sforę posiadał angielski król Jan, w roku 1212.

W Europie teriery walijskie pojawiły się dopiero w 1920 roku i szybko zyskały popularność jako psy do towarzystwa. Z uwagi na spokojniejsze usposobienie od używanych do tej pory w łowiectwie foxterierów i z racji wrodzonego instynktu, szybko zostały docenione przez myśliwych. Terier Walijski ma bowiem żywe i wesołe usposobienie, jest karny, nie odchodzi daleko – nawet za dzikami – szybko wraca i daje się odwołać, a ponadto łatwo się podporządkowuje. Jest to pies ciekawski, przymilny, lubi dzieci i zabawy, przepada za wodą, chętnie aportuje, pilnuje terenu, w stosunku do innych psów nie jest zaczepny.

Z uwagi więc na swoje niewielkie wymiary oraz przyjazne usposobienie jest to idealny pies do warunków miejskich. Dla wielu przyszłych hodowców tej rasy, szczególnie tych mieszkających w blokach, istotną informacją może również być to, iż te teriery nie linieją. Dywany w domu pozostają więc czyste. Wprawdzie psy tej rasy wymagają trymowania lub strzyżenia, to jednak dobrze utrzymany piesek, z zadbanym włosem, wygląda niczym przepiękna pluszowa zabaweczka.

W naszej hodowli staramy się utrzymywać: właściwy gatunek i strukturę okrywy, ciemną soczystą pigmentację włosa i szczególnie ceniony przez myśliwych ciemno mahoniowy kolor „podpaleń”. Nasze walijczyki są psami o dość mocnej kości, wydatnej klatce piersiowej, a przy tym zgrabne i niewysokie, idealnie nadające się do norowania oraz na dziki. Z reguły są to psy dość cięte, ale nie zaczepne, o zrównoważonym charakterze z dobrym posłuchem. Towarzyskie i zawsze chętne do zabawy są lubiane przez wszystkich członków rodziny.

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 78
TERIER WALIJSKI (Welsh Terrier)

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 29.10.2003
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Bystry, chętny do pracy, o zwartej i proporcjonalnej budowie.

USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Przywiązany, posłuszny, łatwy do prowadzenia. Usposobienie wesołe, pełen temperamentu, rzadko bojaźliwy. Śmiały i nieustraszony, ale absolutnie nie agresywny, w różnorodnych okolicznościach potrafi podporządkować się i wykonać polecenia.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: płaska, między uszami średnio szeroka.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna.
Kufa: jej długość mierzona od stopu po koniuszek nosa jest średnia.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, dość głębokie, ładnie zarysowane. Chwyt groźny i mocny. Zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze przykrywają dolne w ścisłym kontakcie i są ustawione pionowo.
Oczy: małe, ciemne, dobrze osadzone, spojrzenie pełne temperamentu. Oko okrągłe, duże jest niepożądane.
Uszy: małe, w kształcie litery „V”, małżowina nie jest zbyt cienka. Uszy są osadzone dość wysoko, noszone ku przodowi, przylegające do policzków.

SZYJA:
Średniej długości i szerokości, leciutko łukowata, zgrabnie osadzona w barkach.

TUŁÓW:
Grzbiet krótki.
Lędźwie mocne.
Klatka piersiowa głęboka, o średniej szerokości, żebra dobrze rozwinięte, zachodzące do tyłu.

OGON:
Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, nie zawinięty nad grzbietem.
Ogon niekopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, nie zawinięty nad grzbietem.
Pasuje do sylwetki psa.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie proste, muskularne, o mocnej kości.
Łopatki długie, skośne, skierowane ku tyłowi.
Śródręcza proste i mocne.
Kończyny tylne silne.
Uda o dobrej długości i muskulaturze.
Stawy skokowe dobrze kątowane, nisko opuszczone, o dość mocnej kości.
Łapy kocie, małe i okrągłe.

RUCH:
Przednie i tylne kończyny kierują się prosto ku przodowi i są względem siebie równoległe. Łokcie poruszają się swobodnie po osi tułowia, kolana nie odstają na boki, ani nie są ściśnięte.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos twardy, druciany, ścisły i obfity. Za wadę uważa się sierść jednolitej struktury (brak podszerstka).
Umaszczenie: najlepsze czarne podpalane, szaro-czarne podpalane bez czarnych znaczeń na palcach (kresek). Kolor czarny sięgający stawów skokowych jest wysoce niepożądany.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: nie przekracza 39 cm.
Waga wynosi 9 - 9,5 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i dobre samopoczucie psa.
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.