Jack Russell Terrier

Charakterystyka rasy

Ach te Jacki

John Russell swoje teriery na lisią zgubę wyhodował,
Jack to super składak, bo wiele ras wielebny Russell krzyżował.
Mnóstwo super przymiotów łączy w sobie to „psisko”,
Jack jest ceniony na polowaniach, w stajniach, ale także i towarzysko.
Jack wśród terierów to Russella diament mały,
Jack ułożony – Russella brylant bez skazy, doskonały.

JACK RUSSELL TERIER

Ojcem rasy Jack Russell Terrier był żyjący w XIX wieku angielski pastor John Russell. Jedną z jego największych pasji, której się oddawał aż do śmierci w wieku 88 lat, były polowania na lisy. W tym celu postanowił wyhodować psy, spełniające następujące kryteria:
• szybkość - psy miały nadążać za końmi oraz ogarami, tak aby jeźdźcy w czasie polowania nie musieli ich podwozić,
• waleczność, nieustępliwość - cięte i skuteczne w polowaniu na lisa,
• niewielki wzrost - psy powinny bez trudu poruszać się w lisich norach,
• umaszczenie - biały kolor, odróżniający je od lisów.

W celu wyhodowania psów o takich cechach, pastor kupił, ponoć od mleczarza, terierkę Trump która stanowiła bazę linii hodowlanej. Nigdy nie poznano szczegółów programu hodowlanego Russella, z pewnością jednak ustalenie wzorca wymagało dokonania wielu krzyżowań. Przypuszcza się, że najpierw użyto walecznych, białych bullterierów, aby uzyskać u psów szatę w pożądanym kolorze oraz nieustępliwość i agresywność. Rezultat był niezadowalający. Powstał pies, który podczas polowania nie wyganiał lisów z nory, tylko w ciszy zabijał je pod ziemią. Aby złagodzić te negatywne cechy, Russell postanowił zwiększyć „szczekliwość”. W tym celu dodał krwi m.in. małych Beagli. W rezultacie powstał pies, który zawsze potrafił przechytrzyć lisa. Od siebie dodam, że domieszka Beagla dała również zgodność psów tej rasy w złai. Było to szczególnie istotne w Anglii, gdzie popularne było hodowanie psów gończych w dużych stadach. Jacki świetnie rozumieją się z końmi oraz z innymi psami. Ponadto psy tej rasy świetnie polują na szczury. Pastor nigdy nie wykorzystywał ich do tego celu, jednakże istnieje historia o pewnym Angliku, który w 1977 roku wraz z czterema Jack Russell Terrierami w ciągu jednego dnia upolował trzy tony szczurów na fermach kurzych. Nawet jeżeli historia ta nie jest prawdziwa, to i tak wskazuje na szybkość i spryt tych psiaków.

Obecnie na wystawach często można zaobserwować osobniki pogrubione, o złagodzonej ciętości. Wszystkim, którzy upierają się przy Jacku o dużych gabarytach, należałoby przypomnieć, że ich budowa wynika z funkcji, jaką pierwotnie miały pełnić. Prawidłowa budowa Jacka powinna więc być zbliżona do wielkości lisa, tak aby piesek swobodnie mógł poruszać się w norach. Z tego też powodu wzorzec wymaga, aby klatka piersiowa tego psiaka była wąska i dała się objąć obydwoma rękoma. Ogon powinien być natomiast przycinany na długości 10 cm, po to aby można było za niego wyciągnąć psa z nory. Ponadto krótki ogon u polującego psa tej rasy, zmniejsza ryzyko chwytu przez lisa. Należy jednak pamiętać, iż skupieni w organizacjach rejestrowych w Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych właściciele Jack Russell Terrierów, niepokoją się obecnie, iż posiadaczom psów tej rasy często bardziej zależy na wyglądzie Jacków, niż na ich cechach użytkowych (z takim poświęceniem utrzymywanych przez lata).

Hodowane przez nas Jack Russell Terrierki cechują się niewielkim wzrostem (~ 28 cm). Są bardzo zwinne, sprytne oraz wszędobylskie. Mimo swojej drobnej budowy błyskawicznie przemieszczają się w terenie. Myśliwi docenią w tej rasie ich pasję łowiecką, bystrość i spostrzegawczość (mają dosłownie oczy „naokoło głowy”). Potrafią wypatrzyć każdy ruch, co może okazać się pomocne przy ich ciętości na drapieżniki oraz gryzonie.

Podsumowując - trzeba zwrócić uwagę, iż psiaków tych nie da się nie lubić. Z uwagi na swój radosny i przyjazny charakter, chęć do zabawy, cierpliwość dla dzieci, są rozpieszczane przez wszystkich domowników. Jacki lubią ruch, są czyściutkie i bardzo kontaktowe. Przykładem może być jedna z naszych suń (Ara Pniejnia – tzw. Zetka), która „zakochała” się w swoim doktorze weterynarzu. Jest to dziwne, gdyż zazwyczaj psy stronią od zapachu lecznic, a tym samym od weterynarzy.

Wyżej opisane cechy sprawiają, iż psy tej rasy są idealnymi kompanami wielu wypraw zarówno rodzinnych jak i myśliwskich.

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 345
JACK RUSSELL TERRIER
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Kraj utworzenia rasy: Australia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000
Użytkowanie: terier pracujący, nadający się do norowania.
Doskonały jako pies do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery
sekcja 2 teriery małe
Wymaga się prób pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Jack Russell teriery wywodzą się z Anglii. Rasa powstała dzięki zabiegom czcigodnego Johna Russell. („Jack” jest zdrobnieniem imienia John – uwaga tłumacza). W latach 1800 hodował on i udoskonalał linię foksterierów, które na polowaniach biegły obok foxhoundów, wchodziły pod ziemię, wypędzały lisy i inną zwierzynę z ich nor lub kryjówek. Powstały dwie odmiany psów o zasadniczo podobnym wzorcu z wyjątkiem pewnych różnic dotyczących wzrostu i proporcji ogólnych. Wyższy pies, o obrysie zbliżonym do kwadratu jest znany obecnie jako Parson Russell Terrier, zaś mniejszy o nieco wydłużonej sylwetce nazwany został Jack Russell terierem.

WYGLĄD OGÓLNY:
Mocny, energiczny i zwinny terier o silnej osobowości. Jego gibkie ciało jest średniej długości. Wyraz zapału, właściwa mu gorliwość łączą się z bystrością jego ruchów. Ogon może być przycinany, lub nie. Sierść gładka, szorstka lub drutowata.

WAŻNE PROPORCJE:
- ogólnie pies jest dłuższy niż wyższy;
- głębokość klatki piersiowej mierzona od kłębu do mostka jest równa długości kończyn przednich, od łokci do ziemi;
- obwód klatki piersiowej chwyconej za łokciami ma wynosić ok. 40 – 43 cm.

CHARAKTER:
Terier o żywym usposobieniu, czujny, ruchliwy, inteligentny, pełen temperamentu. Odważny, nieustraszony, przyjazny przy spokojnej pewności siebie.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: powinna być płaska, umiarkowanej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom, a następnie ku kufie o dobrej objętości.
Stop: dobrze zaznaczony, ale nie za wydatny.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna.
Kufa: mierzona od nosa do stopu powinna być nieco krótsza niż mózgoczaszka
(odległość od stopu do guza potylicznego). Wargi: dobrze przylegające o czarnej pigmentacji.
Uzębienie: szczęka i żuchwa bardzo mocne, głębokie, szerokie o dużej sile chwytu. Zęby mocne. Zgryz nożycowy.
Oczy: małe, kształtu migdała o bystrym, przeszywającym spojrzeniu. NIE MOGĄ BYĆ wyłupiaste, powieki mają ściśle przylegać do gałki ocznej. Ich brzegi są czarno pigmentowane.
Uszy: bardzo ruchliwe, jędrne, guzikowate lub opadające.
Policzki: o dobrze zaznaczonej muskulaturze.

SZYJA:
Silna o czystym obrysie. Umożliwia swobodne noszenie głowy.

TUŁÓW:
Mieści się w prostokącie.
Grzbiet prosty. Odległość od kłębu do nasady ogona jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie.
Lędźwie powinny być silne, krótkie i mocno umięśnione.
Klatka piersiowa raczej głębsza niż szersza, z dobrym prześwitem od podłoża. Mostek znajduje się w połowie wysokości psa mierzonej od kłębu do ziemi. Żebra winny być dobrze uwypuklone od swej nasady, przy kręgosłupie. Na bokach spłaszczają się tak, że chwyciwszy za łokciami psa w obie dłonie możemy go objąć. Obwód powinien wynosić w przybliżeniu 40 – 43 cm.
Rękojeść mostka ( przedpiersie ) uwypuklone tak, ze znajduje się wyraźnie przed stawem barkowym.

OGON:
W spoczynku może opadać. Gdy pies jest w ruchu winien się unosić. W przypadku gdy został skrócony, jego koniuszek ma znajdować się na poziomie wysokości uszu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki dobrze pochylone ku tyłowi, nieprzesadnie umięśnione.
Jako całość kończyny od łokci po ziemię proste, niezależnie czy oglądamy je od przodu, czy z boku.
Ramiona dostatecznie długie i kątowane tak by łokcie znajdowały się pod tułowiem.
Kończyny tylne silne i muskularne, w odpowiedniej proporcji do masy ciała w łopatkach. (Tył pasuje do przodu – nota tłumacza).
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Śródstopia w swobodnej postawie, oglądane od tyłu są równoległe.
Stawy skokowe nisko położone.
Łapy okrągłe, o twardych opuszkach, nieduże, nie kierują się na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce średnio wysklepione.

RUCH:
Harmonijny, swobodny i sprężysty.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść może być gładka, szorstka lub drutowata. Odporna na wpływy atmosferyczne. Nie może być korygowana ( skubana) aby nadać psy wygląd gładkowłosego lub o włosie drutowatym.
Umaszczenie białe MUSI dominować, ze znaczeniami czarno podpalanymi, czarnymi lub rudymi. Te mogą być od jasnopłowych , po bardziej intensywne , kasztanowe.

WZROST I WAGA:
Wzrost: idealny: 25 – 30 cm.
Waga: na każde 5 cm wysokości powinien przypadać 1 kg masy ciała. Pies o wzroście 25 cm powinien ważyć ok. 5 kg. Pies o wzroście 30 cm odpowiednio 6 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu są traktowane jako wady i ocenia się je w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i samopoczucie psa.
Do poważnych wad zaliczyć należy:
- brak typu teriera;
- brak harmonii, niedostatek, lub przesada w odniesieniu do któregokolwiek z punktów wzorca;
- mało wydajny, bądź wadliwy ruch;
- nieprawidłowe uzębienie.
Psy o widocznych wadach fizycznych, lub odchyleniach psychicznych powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.